Om polymedicatie efficiënt aan te pakken, moeten we de gezondheidsactoren laten samenwerken, gedeelde tools gebruiken en nieuwe diensten ontwikkelen. Alain Chaspierre, woordvoerder van de Algemene Pharmaceutische Bond (APB), geeft uitleg bij de acties die als eerste uitgevoerd moeten worden.
De ontwikkeling van één elektronisch multidisciplinair medicatieschema voor patiënten moet worden voortgezet. Het gaat om het project VIDIS, ontwikkeld in het RIZIV. Het is een tool waarmee een betere opvolging van de medicatie van de patiënt mogelijk is en de samenwerking tussen de zorgactoren versterkt wordt in een kader van afgesproken verantwoordelijkheden. De apotheker verleent farmaceutische basisverzorging, geeft de afgeleverde geneesmiddelen op volgens de therapeutische intentie van de voorschrijver(s) en zet er ook de automedicatiemiddelen in. Dit geïntegreerde systeem bestaat nog niet, er moeten nog knopen doorgehakt worden over het delen van de gegevens en de toegangsniveaus. Zo zou het voor de apotheker uiteraard van groot nut zijn om de therapeutische indicatie te kennen, met name in het geval van chronische ziekten, waardoor hij de geneesmiddelen beter aan de patiënt zou kunnen uitleggen. De patiënt goed informeren verhoogt trouwens de therapietrouw. De toegang tot al deze gegevens moet uiteraard gebeuren met de toestemming van de patiënt. Het begrip consent is belangrijk en zou tot een ethisch debat moeten leiden.
Momenteel hebben meer dan 800.000 chronische patiënten een huisapotheker opgegeven. Deze rol zou mettertijd moeten evolueren naar nog meer ondersteuning en begeleiding van de chronische patiënten over het juiste gebruik van geneesmiddelen. We willen een betere zichtbaarheid geven en de functie van huisapotheker versterken.
Dit bestaat al in het ziekenhuis, maar zou ook in de officina’s ontwikkeld moeten worden. Naast de universitaire basisopleiding bestaan er certificatieopleidingen voor apothekers over het medicatieoverzicht. Er werd een pilootproject over polymedicatie opgestart in een honderdtal Belgische apothekers en daaruit bleek (via een studie van het project door de universiteiten) dat deze dienst een echte meerwaarde bood voor de kwaliteit van de verzorging aan de patiënten. De helft van de artsen was bovendien voorstander om het medicatieschema te herzien in het belang van de patiënt. En via deze studie werd ook bewezen dat wanneer het medicatieoverzicht wordt opgemaakt, de therapietrouw toeneemt.
De rol van referentieapotheek is belangrijk vóór een ziekenhuisopname, ideaal gezien om met de patiënt een balans op te maken van zijn medicatie. Maar de opvolging na het ontslag uit het ziekenhuis kan beter. Tijdens de hospitalisatie wordt de medicatie soms aangepast. We beseffen echter dat patiënten na enige tijd vaak teruggrijpen naar hun medicatie van vóór de hospitalisatie. We zouden therapeutische educatie moeten opzetten om te zorgen dat de patiënt zijn nieuwe behandeling goed begrijpt. Dat is trouwens ook een succesfactor voor therapietrouw. Een goede samenwerking tussen de arts en de apotheker en een goede transmurale communicatie is hiervoor noodzakelijk.
